امام باقر علیه السلام می فرمایند:

((قاریان قرآن سه گرو اند:

یکی آن که قرآن می خواند و آن را سرمایه کسب خویش قرار می دهد و پادشاهان را با آن می دوشد و بر مردم فخر می فروشد.

و دیگر کسی که قرآن را می خواند و الفاظ آن را حفظ نموده،ولی حدود آن را ضایع می سازد و آن را چون قدح (جام آب)نگهداری می کند(یعنی برای خود نمایی و هنگام سودجوئی از آن منتفع می گردد و در سایر اوقات پشت سر اندازد)خداوند امثال اینان را در میان قاریان زیاد نکند.

و دیگر کسی که قرآن را می خواند و داوری قرآن را بر دل دردمندش می نهد و (برای خواندن و به کار بستن و تدبر در معانیش)شب زنده داری می کند و روزش را با تشنگی به سر می آورد،و در وقت نمازهایش به آن قیام می نماید،و از بستر خواب به خاطر آن دوری می گزیند.پس به واسطه این هاست که خدای عزیز و جبار بلا را دفع می کند،و به برکت ایشان است که خداوند شر دشمنان را باز می دارد،وبه سبب آنان است که خداوند از آسمان باران می فرستد،پس به خدا سوگند که این ها در میان قاریان از برترین جواهرات کمیاب ترند))

اصول کافی،ج2،ص627،ح3556.